نوشته : عقاب پیر
اون دو تا مامور بر خلاف دفعه اول شراره رو بیهوش نکردن و او ناظر تمام کارهای اونها بود. بعد از انداختنش توی یه ماشین و چند دقیقه رانندگی اون دو مامور شراره رو وارد یه مکان نامشخصی کردن و بعد روی یه تخت اُرب بستن.بعد رفتن اونها سکوت عجیبی تمام اتاق رو گرفته بود. انگاری یه چیزی رابطه این اتاق رو با جهان خارج قطع کرده بود. گوش شراره شروع به وِز وِز کردن کرد. فضا اونقدر ساکت بود که صدای نفس نفس زدنهای شراره به صورت یه صدای نا هنجار به نظر میرسید. در بین این همه سکوت صدای فشار داده شدن یه دکمه از دست راست تمام توجه شراره روبه خودش جلب کرد. قبل از گفتن هیچ چیزی. صدای مکالمات دو نفر به گوش رسید:
-الو.خانوم دکتر شهروز هستم.خوبید..ممنونم. با آقای کرامتی قبلا هماهنگ کرده بودم.بله ..بله. یه ون سفید...نه هیچی توش نباشه. بله ..برای بیست و چهار ساعت. ..نه به نام خودم نزنید. بزنید به نام کیومرث احدی.بله..میفرستم تحویل بگیرن ..ولی خوب ایشون میاد و بر می گردونه ماشین و. بله خیالتون راحت. ..بله کیومرث احدی…
با فشار دادن دوباره یه دکمه که حالا مشخص بود دکمه یه ضبط صوت قدیمی هست سکوت دوباره به اتاق برگشت. شراره سراسیمه شده بود. نه توان تکون دادن دستهاش رو داشت و نه کلمه ای توی دهنش می چرخید. هر لحظه حس فرو رفتگی بیشتری می کرد. فرو رفتگی در ماجرایی که به خیال خودش با زرنگی سالها بود به پایان رسیده. دوباره صدای فشار دادن چندین باره یک دکمه به گوش رسید. و باز هم صدای مکالمات دو نفر :
- منتظر چی هستی؟ شروع کن. سرت و بزار لای پاهاش. و بو بکش. بوی زندگی میده. بوی لذت. بجنب واِلا من میاما.
- حالا کی بهوش میاد؟ بعدش چی کار میکنی؟ میریم لونه؟
- کارت و بکن.اره. یه سورپرایز برات دارم.فعلا بخورش. لیسش بزن..واژنش ماله تو.امروز هوس باسن کردم.تا دارم کارم و میکنم بزار لا دهنش و حالش و ببر...خوب چشمهات و ببند.من و نگاه کن.احمق..خوبه..ببند..به لطافت رونهاش فکر کن. دستت و بیار روی سینش.
صدا باز هم قطع شد. اشک ناشی از ناتوانی از چشمهای شراره بیرون میزد. صداش بیشتر شبیه زجه بود. در این بین صدای پا به تخت نزدیک میشد. دستی که به نظر دستکش پلاستیکی به دست داشت اشکهای شراره رو پاک کرد و گفت
- خوب. میشناسیشون؟
- ن...ن..نمیدونم.
- بازی تمومه دکتر شراره. بازی خیلی وقته تمومه. تو اینجایی فقط به خاطر اینکه از دهن خودت بشنویم.خوب میشنویم.اینا کی بودن؟
- یکی شون شهروز بود. اون یکی رو نمی دونم.
- نمیدونی؟ شراره جون. اگه نمی دونی چرا این صدا ها رو نگه داشتی؟ همش رو توی مطبت پیدا کردیم. کارمون و خوب بلدیم..بگو.حرف بزن
شراره شروع به تقلا کردن کرد. دستها رو می کشید و پاهاش رو تکون میداد. بی مهابا شروع به فریاد زدن کرد.
- ولم کنید. ولم کنید. از من چی میخواید؟ وقتی همه چی رو میدونید .چرا اعدامم نمی کنید؟ چرا؟؟؟من و بکشید. هر چی بخواید می گم .من نمی خوام زنده باشم.
- اروم باش! کولی بازی هم در نیار این تازه اولشه. بعدشم فکر کردی میزاریم راحت بمیری؟ نه. اول باید دونه دونه کارهات رو بگی.
- اون کیومرث بود. اونم شهروز. اون دختره هم سحر.
- خوب پس می بینی؟ دفعه قبل گفتی سحر کیومرث و اغفال کرد. ولی مثکه همه اینها نقشه بوده نه؟
- اره نقشه بوده. نقشه شهروز. اون سادیسم داشت. اون از سکس عادی لذت نیمبرد. گفته بودم بهتون. اون بیمار بود. با همه منشی هاش همین کار و می کرد. این بارهم مثل دفعات قبل.
- نه! نه! این یکی نقشه شهروز نبود. نقشه تو بود. یعنی میخوای بگی نمیدونی بعد این مکالمات چی شده؟
- تجاوز به سحر؟
- تو هنوزم میخوای یکی رو گول بزنی. حتی متوجه ضد و نقیض بودن حرفهات هم نیستی. مدلت فقط زمانی جواب میده که سر رشته همه چی دست خودت باشه والا مثل الان تو گل گیر کردی. همه اینها زیر سر تو بوده. تو کاری کردی سحر به کیومرث نخ بده. از اون ور تو بودی نقشه دزدیدنش رو از طریق شهروز تو سر کیومرث کردی. تو ایده ون رو دادی. تو گفتی به بهانه تجاوز سحر؛ کیومرث و شهروز توی ون برن. و بعد از اینکه کیومرث به سحر تجاوز کرد توسط شهروز کشته بشه. این تو بودی که سحر رو به جاده ای بیرون از شهر کشوندی تا ون رو با جسد کیورمث و جسد خودش برن ته دره و بسوزن تا همه چیز عادی به نظر برسه. و بشه اون روایتی که الان همه میدونن: سحر جنده بازی کرده و کیومرث بهش تجاوز کرده و بعد یه درگیری شده !..و از همه مهمتر تو همه این مکالمات رو ضبط کردی تا شهروز رو هم به موقع حذف کنی...نه؟..حالا که همش رو گفتم..بگو چرا؟ نه اینکه نمی دونیم. باز هم میخوایم از زبون خودت بشنویم
به جز صدای نفس نفس زدنهای شراره هیچ صدایی ازش بلند نمی شد. صورتش پر عرق شده بود. حتی چند دقیقه بعد وقتی اون دو مامور باز هم وارد اتاق شدند و شراره رو از تخت باز کردند تا به سلولش برگردونند شراره به شدت میلرزید.
--------------------
نمی دونم ساعت چنده. حساب روز و شب و تاریخ از دستم رفته. انگار توی یه برزخ زندگی میکنم. که به حساب زندگیم رسیدگی میشه. صدای شهروز تو سرمه.مثل گرامافونی که سوزنش گیر کرده همش تو ذهنم میشنوم که میگه"منتظر چی هستی؟ شروع کن. سرت و بزار لای پاهاش. و بو بکش. بوی زندگی میده. بوی لذت. بجنب والا من میاما".هیچ انرژی توی وجودم نمونده ای کاش میشد و میزاشتن خودم رو بکشم. نه می تونم تمرکز کنم. نه می تونم فکر کنم. نه می تونم برنامه بریزم. یه تیکه گوشتی هستم آماده پخته شدن!.
- خانوم شراره..خانوم شراره. هستی؟
شراره با شنیدن صدای سلمان با همون انرژی کم به سمت شیار هوا رفت
- اره اره سلمان .چقدر خوبه تو هستی. سلمان.خوبی؟
- مرسی. بد نیستم. ولی شاید روزهای آخرم باشه. بازجو ها هر چی می خواستن می دونن. من کلکم کنده است شراره. غصه هم نمی خورم. راهی بوده که بهش اعتقاد داشتم.
- خوش به حالت .خوش به حالت داره پروندت بسته میشه. کاش منم زودتر اعدام بکنن . نمیدونی تو چه حالی هستم. وسط یه میدون مین؛ چشم بسته. پا بسته. بدون هیچ امیدی
- نگفتی بعدش چی شد. چیزهایی که گفتی همش در باره خواهرت بود. تورو واسه چی گرفتن؟
- نمیدونم سلمان. شاید یه علتی که رفتم دنبال روانکاوی کشف همین بود. من ضربه خورده بودم احساس میکردم بهم خیانت شده. حتی از جانب خواهرم.و از همه مهمتر شوهر خواهرم.
- خواهر ت ازدواج کرد؟ کی؟
- اره .ازدواج که نه. مخ یه دادیار و زد. دادیار هم باهاش ازدواج کرد. منم شدم جهیزیه خواهرم.
- خوب این که خوبه. یه زندگی جدید
- چه می فهمی تو. اگه همون جا با قتل اون پسره کار تموم شده بود باز هم من اینجا نبودم. ازدواج خواهرم من و ساخت.
- بگو برام .بگو. این شاید تنها چیزه که کنجکاوم قبل مردن بدونم.
- حاج سعید یه موجود خاصی بود.میتونم بگم اولین مرد زندگیم. اولین کسی که بهم دست زد. یه بچه دوازده ساله خیلی نمی فهمه نیاز جنسی چیه. نیاز عاطفی چیه. حاجی با حرکتهاش هر دو شو بهم داد. بعلاوه ترس. حاجی هر کاری که می کرد دور "ترس" می پیچید.حتی وقتی لقمه تو دهنت میزاشت میترسوندت. از همون اول تو سرم این احساسات دو گانه رو فرو کرد. خودش و محیط خانوادگیش من و تربیت کردن.آخر دبیرستان که بودم میدیدم دوستهام حرف از عشق میزنن. حرف از دوست پسر . حرف از زن شدن. برام بی معنی بود. با هیچ کدوم از اینها نه تحریک میشدم ونه لذت می بردم. تنها چیزی که لذتم میداد بازی با احساسات ادمها بود و بعد خورد کردنشون. وقتی تو خلوتم به این حسم فکر می کردم گریه ام می گرفت. حس می کردم با همه فرق دارم. شاید مریضم. وقتی میدیدم دخترهای هم سن و سال خودم رو که مثل یه بچه گربه تو بغل دوست پسر هاشون میشینن و ناز میکنن. حس می کردم من زن نیستم. حس می کردم من شیطانم. شیطان. میفهمی شیطان
- نه شراره تو شیطان نیستی. من تو همین مدت محبت رو در تو میبینم.
- چی می دونی از من. ساعتها گوشه اتاقم فکر میکردم و کتاب می خوندم. میدونی یه دختر که تو جو مذهبی بزرگ شده بزرگترین دردش اینه که فکر کنه شیطانه؟ ذره ذره وجودم آب میشد از این حس. توی هیچ کتابی هم جواب سوالم رو پیدا نکردم. تا اینکه ..تا اینکه اروم اروم اعتقاداتم عوض میشد. شخصیت مورد علاقم شد مفیستوفل توی داستان فاوست گوته. وقتی مرشد و مارگاریتا رو خوندم باورم شد تمام چیزهایی که از شیطان میگن چرته. عوض شدم. مطالعات روانشناسی آماتور انجام دادم. فهمیدم بد و خوب ماله قصه هاست. آدمها آدم هستن نه اسطوره هستن نه فرشته نه شیطان. هرکسی یه جوریه یه روان داره. هر کسی باید خودش خودش رو کشف کنه. اخلاقم متحول شد. حس بهتری داشتم. با اصرار رفتم رشته روانکاوی..هدفم درمان خودم بود. ولی ..ولی….یه چیزی ته گلوم و گرفته بود. نمیدونم چی. یه تلفیقی بود از حس انتقام و حس لذت بردن. نمی تونستم از هم تفکیکشون کنم. وقتی جلوی افکارم رو با اخلاقی که از طریق خانواده ام بهم رسیده بود می گرفتم حالم بد میشد. روحیه ام داغون میشد. بر عکس وقتی به نقشه های انتقام و بازی دادنهام فکر میکردم انرژی می گرفتم.میشدم یه دختر سر زنده...تصمیم رو گرفته بودم….
- خوب ..خیلی جالبه..خیلی..برام بگو…
صدای باز شدن در سلول به گوش رسید. مردی که صورتش رو زیر یک نقاب سیاه پنهان کرده بود با یه صندلی چوبی وارد اتاق شد. شراره به سرعت خودش رو به گوشه سلول چسپوند. بدن قوی و چهار شونه مرد و ورودش توی سلول کوچیک؛ شراره رو حسابی ترسونده بود.
- بیا بشین روی صندلی. باید با هم حرف بزنیم
تُن صدای مرد هم آشنا بود و هم با هیچ کدوم از صداهایی که تا اون موقع در بازداشتگاه شنیده بود شباهتی نداشت. شراره با ترس و لرز به روی صندلی چوبی نشست. مرد نزدیک شد و روی سر شراره کیسه مشکی کشید و ادامه داد :
- قبل از صبحت هام دو تا قانون رو باید بهت بگم که اگر رعایت نشه. درد زیادی خواهی کشید. اول همیشه وقتی وارد سلولت میشم. خودت این کیسه سیاه رو روی سرت بکش. اگر به هر دلیلی این کار رو نکردی و بر اثر نکردن این کار چشمت به صورت یک نفر خورد. اون آدم رو بلافاصله اعدام میکنم. جلوی چشمت! و به روشی که خوش آیند نیست چهره اون آدم رو از تو سرت پاک میکنم. قانون دوم. وقتی با من حرف میزنی دست بند هات رو باز میکنم. و این تویی که باید اول مکالمه یادت باشه و از من بخوای دستبند هارو باز کنم اگر یادت رفت. یا اگر با دست باز حرکت نا مربوطی کردی تنبیه بدی می کنمت. فهمیدی ؟
شراره بهت زده سرش رو از ترس تکون داد. مرد به شراره نزدیک شد و دست بندش رو باز کرد و رو به روش نشست.
- خوب. از الان بازجویی رسمیه. می خوام بیشتر از شوهر خواهرت بدونم. حاج سعدی رازی
- من...من ..چی بگم؟
- از جاهای خوب و شیرین بگو. مثلا..بگو چند بار باهاش خوابیدی.
- من ..من با هاش نخوابیدم. هر گز نخوابیدم...حاجی مثل پدر..پدرم بود...و هست.
- هرگز؟ میدونی که هرگز کلمه بزرگیه...دستمالی چی .دستمالیتم نکرده؟
- نه.نه..چی میگید..نه
- بلند شو..بلند شو... و شلوارت و بکش پایین
- من...نه ..کمک ..کمک
شراره نا خود آگاه از روی صندلی بلند شد و شروع به داد زدن کرد. و ناخود اگاه به سمت در سلول حرکت کرد. مرد بازجو مثل یه کوه تنومند جلوی شراره رو گرفت و سیلی به صورت زد.به مچهای شراره دو دست بند چرمی بست و اونها رو به چنگکی که در کُنج دیوار و سقف قرار داشت آویزون کرد. و با ترکه ای چوبی شروع به زدن شراره کرد. همه چی در عرض چند دقیقه ناقابل اتفاق افتاد. رَد ترکه چوبی تمام شکم و سینه شراره رو زخمی کرده بود. و این زخمها با تن عرق کرده و نمکین شراره درد و سوزش مضاعفی رو تولید میکرد. مرد از زدن دست کشید و دوباره شراره رو روی صندلی نشوند. زجه ها و گریه های بی امان شراره هیچ اثری در رفتار مرد نداشت.
- بهت گفته بودم به مقررات احترام بزار. تو از دستت بی جهت استفاده کردی. حالا به دستورگوش بده. بلند شو. شلوارت رو بکش پایین.
شراره بدون معطلی ایستاد و شلوارش رو پایین کشید.
- خوب. دستت رو ببر بین پاهات.و قفلشون کن.
شراره مو به مو کارهای مرد رو انجام داد. تا اینکه سیلی محکمی روی باسنش حس کرد. سیلی دردناکی که باعث شد به حالت چمباتمه روی زمین قرار بگیره و زار زار گریه کنه.
- بلند شو. به همون حالت که گفتم...سوالم رو تکرار می کنم. با حاج سعید چند بار خوابیدی؟
- هیچی هیچی به خدا...به خدا هیچی
- چند بار مالوندت؟
- زیاد ..زیاد..از بچگیم..از همون اولش..قبل ازدواج خواهرم..
- خوبه. داری با مقررات اشنا میشی..با جزیات توضیح بده...چطوری؟
- چشم چشم..فقط نزن..فقط نزن...از همون بچگی تو دادگاه من و میبرد تو اتاقش..در و می بست. شلوارم و میکشید پایین. دهنم و میگرفت و روی باسنم سیلی میزد..
- همونجوری که من زدم؟
- اره اره..اونقدر میزد تا باسنم قرمز بشه...بعضی وقتها یه گاز محکم هم میگرفت.
- چی میگفت وقتی این کارها رو می کرد؟ تو خوشت می اومد؟
- قربون صدقم میرفت..میزد و قربون صدقم میرفت..نمیدونم...نمیدونم..روانیم کرد..
- نمیدونم نداریم اینجا. اینجا حس پنهان نداریم. همه چی رو باید بریزی بیرون. بگو حست چی بود.دوسش داشتی؟
- ترس ..ترس ..اولش میترسیدم. یه ترس مرگ اور..می دیدمش میخواستم برم توی زمین..ولی..نمیدونم...نمیدونم..نمیدونم دوسش داشتم یا نه.تنها کسی بود که با یاد اوری رفتارش یهو ارضا میشدم..سست میشدم...
- چه جالب. پس خود ارضایی هم می کردی با یادش. چرا به کسی نگفتی؟
- می ترسیدم..
- نه. نمی ترسیدی..خودتم دوست داشتی
- من...نه..نه...شاید...دوست داشتن و نمی دونم. شایدم اره..اره بعدنها دوست داشتم. حاجی می اومد جلوی دهنم و که میگرفت و من و میزد ارضا میشدم.
- جدی؟ باورم نمیشه.
- باورررر
مرد از روی کیسه سیاه با دست جلوی دهن شراره رو گرفت. و با دست دیگرش ضربه های کوچک و کم قوتی به باسن شراره میزد
- خوبه...خوبه..دستت و ببر لای پاهات...ببرش..لذت ببر..باید لذت و ببینم تو وجودت..
شراره عینا همون کاری رو که مامور ازش خواسته بود انجام میداد. بدنش ارام ارام سست میشد. سد خاطراتش شکسته بود. تصاویر درهم و بر هم حاجی و خودش رو در سالهای کودکی و نوجوانی بدون نظم تو سرش می اومدند و می رفتند. به یاد میاورد که هیچ وقت حاجی بهش اجازه نداد تا به این حالت عادت بکنه و هر بار با کلک جدیدی ذهنیتش رو به هم میریخت. حالا باز هم بعد سالها اون حس و لذت به صورت تصاویر زنده توی سرش بیدار شده بودند.شراره اونقدر بی حال و بی انرژی شده بود که خودش رو مسخ شده توی دستهای بازجو میدید. کمی بعد دست های خیس شده اش رو بالا گرفت. و بازجو بادیدن اونها دستش رو از جلوی دهن شراره برداشت و به او اجاره نشستن داد..اگر ترس از بازجو نبود حتما شراره روی زمین می افتاد و از خستگی به خواب میرفت. صدای بازجو اون رو به خودش اورد:
- خوب .همینطوری ارضات می کرد نه؟
- اره اره..کارش و بلد بود. از این کار نهایت لذت و می برد.گیرم انداخته بود.گاهی حس میکردم.خواهرم و بخاطر ور رفتن با من گرفته.
- شاید. الان فقط به خودت فکر کن. مقررات بهت اجازه نمیده به کس دیگه فکر کنی. خوب فکر کن .فقط باهات ور میرفت؟
- نه...
اشک های استیصال و درد بار دیگه ناخودآگاه از چشمهای شراره بیرون جهید.
- خوبه. میبینی. این روش داره جواب میده. حافظت رو داره بیرون می ریزه. بگو..دیگه چی
- دو بار لختم کرد. تمام تنم رو بوسید. بیدار بودم و لی کاری نمی تونستم بکنم. اون به همه چی وارد بود. به همه دارو ها.ولی این بار .آب شدم...آب شدم...آب شدم…
- چرا؟ چه فرقی داشت؟
- زدن. زدن بود. درسته روی باسن لخت ولی حس زدن داشتم. ولی وقتی لختم کرد. میدونستم دارم گناه میکنم. ولی .ولی آخه من که نخواسته بودم. خیلی نامردیه .خیلی نامردیه . من یه آشغال بودم. یه آشغال کثیف.
- خیلی خوب..بسه دیگه. .بلند شو..
شراره از روی صندلی بلند شد. برای یک لحظه سرش گیج رفت و به دیوار سلول برخورد کرد. بازجو صندلی رو برداشت و در سلول بسته شد.
--------------------
دو سه شبه کسی مزاحمم نشده.ولی عوضش واسه هوا خوری هم بیرون از این سلول نرفتم. سلول بوی گند گرفته.بعد رفتن اون بازجو دو سه بار دیگه با یاد حاجی و همه کارهایی که کرد خود ارضایی کردم. از سلمان هم خبری نیست.این جیره غذایی هم که روزی سه بار از دریچه زیر در بهم میدن هر روز داره لاغر ترم میکنه. اما با همه بد بختی ها این شرایط و دوست دارم. کاش تا ابد کسی مزاحمم نمی شد و همین جا می موندم و می مُردم. ادمی زاد موجود عجیبیه. اگه کسی قبل از این بهم می گفت یه روزی میشه مثل یه بلبل از احساساتی که تو عمیق ترین لایه های وجودم سف و سخت لونه کردن؛ واسه یه کسی که حتی نمی تونم ببینمش حرف میزنم باورم نمیشد. ولی با چهار تا شلاق همه چی رو گفتم. بعد این چند روز از اتفاقی که افتاده خندم می گیره. چون حس میکنم چقدر سبک تر شدم. به جز من و حاجی که الان زیر خروارها خاک پوسیده حالا یه موجود زنده دیگه ای هم از اون اتفاقات خبر داره. و شاید حتی بیشتر. از وقتی گرفتنم تا همین امشب حتی وقت نکردم فکر کنم چی شده؟ از کجا خوردم. اینا همه چی رو می دونن. صداهایی رو که ضبط کردم رو دارن. روابطم رو با شهروز و کیومرث میدونن. حتی رابطه من و حاجی. چی می خوان؟ حالا که همه چی رو دارن پس لابد میدونن من شهروز و کشتم و شاهرخ رو هم اون دختره به دستور و نقشه من کشته. دیگه چی میخوان؟ بکشن و راحتم کنن. بیچاره ریحانه. جنازم رو هم نخواهد دید.
شراره در افکار خودش غرق بود که در سلول به ارومی باز شد. و از لای در نسیم سردی توی سلول وزید.
- دارم میام تو. مقررات فراموش نشه.
شراره با شنیدن صدای بازجو. مثل کسایی که برق گرفتتشون کیسه سیاه گوشه سلول رو روی سرش کشید و رو به روی در نشست. بازجو که وارد شد صندلی چوبی رو ته سلول گذاشت و از شراره خواست روش بشینه.
- دستت بازه .بزارش لای پاهات. میخوام در تمام طول بازجویی خودت و بمالی. می فهمی؟
برای اولین بار بازجو پوزخندی زد و گفت :
- باید خاطره خوبی تو سرت بمونه.
شراره که حقیقتا از بازجوی جدید می ترسید دستهاش رو لای پاهاش برد و وانمود کرد در حال مالوندن خودشه. بازجو صداش رو صاف کرد و گفت:
- نمی تونی ببینی. واسه همین بزار برات توضیحی رو بدم. من تنها نیستم. و توی این اتاق یه نفر هست که تورو میشناسه. خوب هم میشناسه. ولی خوب متاسفانه هرگز نمیتونی ببینیش. چون میدونی که بر خلاف مقرراته. ولی اون بنا به دلایلی که به تو مربوط نمیشه. باید این حرفها رو بشنوه. برای تو فرقی نباید بکنه این فرد هست یا نیست. تو فقط باید روی جوابها تمرکز کنی. خوب. و الا سوال. دفعه قبل از حاجی گفتی. می خوام از شهروز و دوستش بدونم. اسمش چی بود؟
- شهروز دوستهای زیادی داشت.کدومشون؟
- شهروز یه دوست بیشتر نداشت. یه دوست!
- شاهرخ؟ منظورتون شاهرخه.
- تو فکر می کنی شاهرخ تنها دوستش بوده. اگه اره ازش بگو. میشنوم.
- شاهرخ . شاهرخ یه مرد فوق العاده وفا دار بود. ولی روانی. مثل شهروز. اونم سکس دوست نداشت. هرگز. فقط سلاخی دوست داشت. سلاخی و شکار. شکارچی قابلی بود. یه مریض بود مثل شهروز.
- چرا خودت و نمیمالی. نکنه هیچ حسی نداری به شاهرخ.
- چرا باید داشته باشم؟
- چون گولش زدی. شکارش کردی.نکردی؟
- من؟
- بمال..بمال خودت و یادت میاد ..والا…
- ببینید آقا. من به شهروز نزدیک شدم .قبول. روز نفوذ پیدا کردم قبول. با کمکش از شر کیومرث خلاص شدم قبول. همه این کارها رو من کردم. من آخرین یادگار اون ناظم بچه باز کثیف رو ازاین دنیا پاک کردم. شما هم تمام مادرکش رو دارید. حاضرم براش اعدامم کنید. زندگی بعد ازدواج خواهرم رو هم براتون گفتم. دقیق. فکرم نمیکنم بخواهید به جرم مالیده شدن توسط خواهر شوهرم محاکمم کنید. پس این بازیا برای چیه؟ من با شاهرخ هیچ کاری نکردم.
- حذف شهروز لذت بخش بود نه؟
- از چی حرف میزنید
- بمال و بیاد بیار. دوست دارم دقیقا بدونم. سم و به کجاش تزریق کردی؟
- چی میگید؟
- اوخ ببخشید یادم رفت. تزریق نکردی. شیافت بود. شیافت. کردی توی کوونش نه.
- من نمی دونم چی میگید
- بلند شو
شراره از روی صندلی چوبی بلند شد. بازجو به طرفش رفت. شراره نزدیک شدنش رو می تونست از نفسهای گرمی که به گردنش میخورد حس بکنه. دستهای شراره ناخوداگاه حالت تدافعی به خودشون گرفتند اما تمام حواس شراره این این بود تا تجربه قبلی تکرار نشه و مقرارت رو زیر پا نزاره.
- مگه بهت نگفتم خود ت بمال..چرا متوجه نمیشی.
- به خدا دارم میمالم. به خدا مقرارت و رعایت میکنم.
- نمی کنی. باید تنبیه بشی
- نه تورو خدا نه.. به پاتون میافتم. هر چی بخواید بهتون می گم
- از دستتم که باز بی جا استفاده کردی. میدونم خیلی دلت میخواد بدونی کی توی این سلوله نه؟
- نه نه نمیخوام. مقرارات میگه نه
- یعنی میخوای بگی کتک خوردن اونقدر ارزش نداره تا بدونی که الان کنار من اینجا نشسته؟
- نه ..نه …
- اگه می دونستی کیه. حاضر بودی جونتم بدی. خیلی خوب.
- توروخدا آزارم ندید. من ..هر چی شما بگید
- خوب. روش فکر کن. این مهمون مدت کوتاهی با من خواهد بود.حالا بلند شو.
با بلند شدن شراره؛ بازجو صندلی رو برداشت و در سلول بسته شد.
لعنتی.لعنتی حروم زاده. خوب میدونه چطور فشار بیاره. خوب میدونه چطور بچرزونه. چطور تحریک کنه. بی شرف. بی شرف.هیچ جوری نمیتونم در برابرش مقاومت کنم. میدونم داره باهام چه میکنه. داره تمام کدهای ذهنم رو پاک میکنه و با کد های خودش پر میکنه. چرا اینقدر ضعیف شدم چرا؟
- شراره ..شراره...میشنوی
- سلمان...تویی...سلمان شنیدی؟ شنیدی صداش رو ؟
- همش رو شنیدم.
- میشناسیش؟
- نه. تا حالا اینجا ندیده بودمش.
- داره خوردم میکنه. داره لهم میکنه. ذره ذره .قدم به قدم.
- باید جلوش وایستی. اینطوری ارام ارام خفت میکنه. این مرگی نیست که تو بخوای درسته
- میدونم. ولی چی کار کنم. داره محاصرش رو تنگ تر می کنه.
- عصیان کن. شراره عصیان کن. همون کاری که همیشه کردی. نزار حلقه رو تنگ تر کنه. همین طوری هم تا حد جنون تحقیرت کرده.
- میگی چی کار کنم؟؟
- مقرراتش رو زیر پا بزار. ولی نه کامل .اونطور که خودت دوست داری.
- کتکم میزنه
- بزنه. مگه نگفتی می خوای بمیری. مرگ زیر کتک سریعتره تا خفه شدن تدریجی
- راست میگی ..راست میگی سلمان..باید ..باید مقرارت رو من بزارم. درسته. یا من و میکشه که دراین صورت من برنده شدم. یا به بازی من تن میده. درسته همین کار رو میکنم
- آفرین دختر ..آفرین دختر دلیر.
