من منتظرم

نوشته: ایول
خسته و کوفته کلید انداختم و اومدم تو که با خش خش کاغذی که لگد کرده بودم به خودم اومدم. عجیب بود. سپیده امکان نداشت خونه رو نامرتب بذاره و بره. میگفت هیچ وقت نمیدونی کی قراره باهات برگرده بیاد خونه. امکان نداشت سپیده یه کاغذو همینجوری به امان خدا ول کنه و بره. اونم جلوي در. خم شدم و کاغذو برداشتم که بندازم که دیدم روش یا بهتر بگم پشتش چیزی نوشته:

امیدوارم به دست مقامات مسئوله برسه...

حالا که میخوام این نامه رو برات بنویسم نمیدونم چی باید صدات کنم چون شوهرم نیستی... اما چون کمی دوستت دارم بهت میگم دوست... دوست عزیز...

خیلی وقته میخوام برات بنویسم اماراستش تا دیروز انگیزه ای نداشتم. دیروز صبح که از خواب بیدار شدم تا ساعتها نتونستم از تو تخت خواب بیام بیرون. نمیفهمیدم اصلا برای چی باید از خواب بیدار بشم وقتی میدونم کسی منو لازم نداره. غمگین نیستم. خیلی بدتره. احساس میکنم شدم ماشین رخت شوئی... شدم اجاق گاز... شدم جاروبرقی... به جای زن این خونه بودن شدم یکی از وسائل توش... نمیدونم میدونی چند سالمه یا نه؟ میدونی که دلم از تنهایی پوسیده؟ میدونی که وقتی صدای گریۀ یه بچه رو میشنوم دلم میخواد منم همونجا بزنم زیر گریه؟ 
گفتی دارم برای پارتنر شدن تلاش میکنم گفتم راست میگه... منتظر شدم... بعدش که پارتنر شدی گفتی باید کار کنم و پول پس انداز کنیم برای بچه. برای خونه. برای ماشین. بچه خرج داره و من نمیخوام کمبودهایی که من تو بچگیم کشیدم اون بکشه گفتم راست میگه... منتظر شدم... وقتی مشغول کار شدی و دیر اومدی گفتی خسته ام و منم قبول کردم. گفتم راست میگه... منتظر شدم. منتظر اون روز قشنگ که بالاخره تو بیای و منو محکم بغلم کنی. بهم بگی دوستت دارم...

بهم گفتی نترس دیر نمیشه. گفتی تو یه مقاله خوندی که هر چی اختلاف سنیمون با بچه بیشتر باشه همونقدر احتیاجات بچه رو بهتر میفهمیم؟ میدونم... داشتی منو سر میدوندی. اختلاف سنی تا کجا دیگه؟ میدونی دیگه سی و هفت سالمه؟ میدونی اگه همین الان هم حامله بشم و بچه به دنیا بیاد نزدیک چهل سال باهاش اختلاف سن دارم؟ تو هم نزدیک پنجاه سال؟ زنگوله پای تابوتمون قراره بشه؟ از اینجا به بعد گناهه دیگه آوردنش. مامان من وقتی چهل سالش بود من بیست ساله بودم و ازدواج کردم. اگه به موقع بچه دار شده بودم الان بچه ام ۱۷ سالش بود... 

میدونم خیلی دارم ور میزنم. حوصله نداری. اگه بخوام رک و پوست کنده حرفمو بگم... دیگه نداشتن سکس نیست که اذیتم میکنه... نداشتن بچه نیست که اذیتم میکنه... احساس اینکه اینهمه وقت منو مسخره کردی اذیتم میکنه... یعنی در اصل اگه راستشو بخوای من خودم خودمو مسخره کردم. نشستم به پای یه مردی که دوستم نداشت. میدونی از کجا میگم؟ چون بهانه زیاد داشتی برای فرار از من... صبح زود میرفتی و شب می اومدی... اکثر مهمونیها رو بدون تو رفتم و تو فقط برای برگردوندن من اومدی... بعدش هم یه دوش گرفتی و خوابیدی... تمام اون شبها من موندم و یه بدن تشنه به محبت... محبتی که مجبور شدم خودم جبران کنم... میدونم... الان میگی چه زن بی حیایی که از خودارضاییش با من حرف میزنه اما بی حیا یا با حیا... میخوام بهت بگم به جای تو من خودم شوهر خودم شدم... اما میدونی؟ میدونی ۷ سال شده که تو به من حتی دست نزدی؟ نمیخوام بهت تهمت بزنم که داری بهم خیانت میکنی و برای همونه که با من نمیخوابی چون میدونم خیانت نمیکنی... چون تعقیبت کردم. یک سال تمام تعقیبت میکردم. از صبح که از خونه میرفتی بیرون تا شب سر کارت بودی... همونجا جلوی ساختمون اونقدر می ایستادم تا بهم زنگ میزدی و میگفتی که داری میای خونه... چیزی لازم ندارم؟ منم میگفتم من خونۀ دوستمم... میگفتی پس میام دنبالت بریم خونه... هیچوقت ازم نپرسیدی تو چرا اینقدر خونۀ این دوستت میری؟ نکنه با شوهرش سر و سری داری؟ نگو نپرسیدم چون بهت اعتماد داشتم که خنده ام میگیره... نپرسیدی... چون برات مهم نبودم...

از بس احساس تنهایی میکردم به مامان و بابام گفتم قضیه رو... اما تقصیرها افتاد گردن من... گفتن شاید تو خوب به خودت نمیرسی... برای شوهرت کم میذاری... همونه که شوهرت ازت سرد شده... فکر طلاقو از سرت بیرون کن... ما تو رو با لباس سفید فرستادیمت خونۀ بخت و با کفن سفید هم میای بیرون... گفتم راست میگن... شاید تقصیر منه... شاید خیلی سکسی نمیگردم... شاید رفتارم خیلی سرد و نچسبه... نمیدونم متوجه شدی که رفتارمو تغییر دادم یا نه... حتما نشدی...

یادته چند دفعه بهت گفتم دلم برات تنگ شده؟ چند بار محکم و با محبت بوسیدمت؟ چند بار خودمو انداختم تو بغلت و با لوندی دستمو گذاشتم رو آلتت؟ چند بار جلوی تو لخت از حموم در اومدم و جلوت رژه رفتم تا تحریکت کنم اما صدای خور و پفت از روی کاناپه بلند شد؟ میدونی رفتارت چقدر تحقیر آمیز بود برام؟ بذار بهت بگم تو این هفت سال اخیر چقدر دست رد به سینه ام زدی... سال چند هفته اس؟ ۵۲ تا... حالا اینو ضرب در ۷ کن... میدونی چقدر میشه؟ میشه خیلی! همیشه بهم وعدۀ جمعه رو که خونه بودی دادی اما نمیدونم چرا اون جمعۀ کذایی هیچوقت نیومد... میدونی که تو جامعه مرد هرزه و خائن خیلی زیاده. باورت نمیشه اگه بهت بگم وقتی هفت سال پیش میرفتم بیرون تا امروز چند نفر برام بوق زدن. اوایل امیدوار بودم به برگشتنت و خیلی دوستت داشتم. برای همون بوقها رو ندیده میگرفتم. بعدشم من هرزه نیستم... دو سه سالی که گذشت از بس دست رد به سینه ام زدی اعتماد به نفسم خیلی پایین اومد... خودمو خار و خفیف میدیدم. برای همونم جرات نداشتم برای خودم دوست پسر بگیرم... از خوبی و پاکیم نبود... از اعتماد به نفس پایینم بود. این اواخر هم این بوقها رو ندیده گرفتم چون میدونستم کارشون که باهام تموم شد قراره منو یادشون بره... همونطوری که تو منو هفت ساله یادت رفته... با تمام حرفهایی که گفتم امیدوارم که بازم من اشتباه میکنم و...

این نامه فقط یه اخطاره کامیاب عزیز... امشب اونقدر هوس سکس کردم که دارم میرم تو میدون انقلاب منتظر بایستم... من که این هفت سال رو برات صبر کردم جهنم و ضرر... تا امشب ساعت یازده رو هم صبر میکنم برات... اگه هنوزم میخوای این زندگی رو ادامه بدی میتونی بیای دنبالم... اگرم نه که... بندازش بره... دلیل رفتنم این نیست که کسی رو تو زندگیم دارم. دلیل رفتنم اینه که دیگه تو رو ندارم... میدونم امشب که پنجشنبه اس ساعت ۱۰ میای خونه. برنامه اتو خوب میدونم. یه ساعت وقت داری تا یازده...

به امید دیدار...

یه دوست

نامه رو که خوندم عرق سرد نشست رو تنم. فکر اینکه سپیده الان کجاست و چیکار میکنه. ساعتمو نگاه کردم. ساعت ۱۰ و ربع بود. امشب به خاطر ترافیک دیر رسیده بودم. اما اگه الان راه می افتادم میرسیدم... افکار ضد ونقیض طوری به کله ام هجوم آورده بودن که سرم داشت میترکید. یعنی به این سرعت ۷ سال شد؟ من چرا به سپیده فکر نکردم؟ اینایی رو که تو نامه میخوندم واقعیت داشت یعنی؟ انگار یکی با چوب زده بود تو سرم و مغزم کار نمیکرد... بذار بره گم شه! یه زن که تا این موقع شب تو خیابونها... گفت میدون انقلاب؟ گفت منتظرمه؟ خدایا! خواستم برم که زنگ تلفن خونه به صدا در اومد. همونطور با کفش رفتم و گوشی رو برداشتم. شماره موبایل نا آشنا بود:

-الو؟

کسی جواب نداد. گفتم حالا که تا اینجا اومدم بشینم کمرم یه استراحتی بکنه. نشستن همانا و...

یکی داشت تکونم میداد بیدارم کنه. چشم که باز کردم سپیده رو دیدم. خدایا! وای! خدا رو شکر! همه اش یه کابوس بد بود. متوجه شدم که مانتو و روسریش تنشه. هنوز گیج خواب بودم که گفت:

-برو تو جات بخواب کامیاب... اینجا کمرت درد میگیره...

-سپیده؟ ساعت چنده؟

-یازدهه...

زنگ غمناک صداش خوابو از سرم پروند:

-یازده؟ کجا بودی تو تا حالا؟

-من... اونطرف رو به روی خونه ایستاده بودم ببینم ارزشم چقدره... که اونم...

-من خواستم بیام دنبالت...

-میدونم... اما حتما زنگ تلفنی که شد برات مهم تر بود...

بلند شدم. چمدونش دستش بود.

-تو از کجا میدونی سپیده؟

-من بودم که به خونه زنگ زدم...

-به خدا نمیدونم چی شد!!!... فقط یه لحظه نشستم جواب تلفونو بدم... نمیدونم چی شد که... حتما خیلی خسته بودم...

-ناراحت نیستم کامیاب... میدونم... همیشه یه چیزی هست که از من مهمتر باشه...مهرم حلالت کامیاب... چیزی که من میخواستم تو بودی که هفت سال پیش مردی... مرده ها هم نمیتونن مهریه ای بدن...

و رفت. خیلی زود احضاریهٔ دادگاه در خونه رو زد.

پایان